De examens zijn weer gedaan. De zon schijnt, de vrijheid roept me, er staat een flesje wijn in de koelkast, kortom ik ben gelukkig. Ik ben een maand in Antwerpen gebleven om te studeren. Dan besef ik pas dat ik een plattelandsmeisje ben in hart en nieren. Het is soms fijn om in een drukke stad te zijn waar niemand je kent. Maar het is toch veel fijner om nog geen 10 meter over straat te lopen en reeds begroet te zijn met 7 glimlachen.
Ook het mama-eten is een genot om terug in men maag te hebben. Want het eten van de mama is altijd lekkerder dan wat dan ook. Hoe komt dat? Jeugdsentiment, gewoonte, troost, geborgenheid? Ik woon reeds drie jaar niet meer thuis. Maar mijn moeder is gemaakt om moeder te zijn en zal nooit ophouden voor me te zorgen. Zo is zij er rotsvast van overtuigd dat er in Antwerpen geen supermarkten zijn. Elke week krijg ik soep, melk, koffie, brood en 10 rollen WC-papier in mijn autokoffer mee. Ik krijg het niet over men hart haar te zeggen dat 10 rollen WC-papier per week écht wel onnodig is. Dus in mijn studentenhuis komt iedereen bij me aankloppen voor toiletpapier, iedereen blij.
Wanneer ik besloot dat ik naar de Filipijnen zou gaan een aantal jaar geleden was ze hier niet blij mee. Haar kleine meisje die helemaal alleen zo ver weg gaat, naar een ander continent. Er waren 1001 dingen die met me konden gebeuren en waar ze zich zorgen om maakte. Tot op een dag toen er twee reisgidsen op de keukentafel op me lagen te wachten naar… uiteraard, de Filipijnen. Dat was haar manier om mij haar zegen te geven. Want ze kon toch niet hardop zeggen dat ze het goed vindt dat ik ‘mijn leven in gevaar breng’.
Mijn moeder is niet zo blij met men liefde voor tattoos. Ze wil liever niet dat ik nog een tattoo neem. Maar ook weer dit weekend lag er een boek op me te wachten. “Tattoo-Pedia: choose from over 1000 of the hottest tattoo designs for you new ink”. Duidelijk toch?
irisvanloon 